Razem przeciw depresji - Pomoc
WSPARCIE DZIECI I MŁODZIEŻY:
WSPARCIE DLA OSÓB DOROSŁYCH ORAZ DZIECI I MŁODZIEŻY
Jeśli przeżywasz trudne chwile, konflikty wewnętrzne lub z bliskim osobami, czujesz się zagubiony i bezradny, nie możesz sobie poradzić z trudnymi emocjami, nie widzisz sensu życia, nachodzą cię myśli samobójcze … Pamiętaj, że są osoby, które chcą i mogą Ci pomóc!
W Punkcie odbywają się w zależności od potrzeb dyżury psychologa, pedagoga i prawnika.
W celu umówienia się na spotkanie należy skontaktować się telefonicznie pod numerem tel. 601742578, od poniedziałku do piątku w godzinach od 7:30 – 15:30.
„Depresja- cichy niszczyciel”
Depresja stała się chorobą cywilizacyjną współczesnego świata. Wkrada się do ludzkich dusz i sieje spustoszenie, niszcząc radość od środka. Większość z nas spotyka się z nią na co dzień- w domu, pracy, szkole nie zawsze ją dostrzegając. Zjawia się po cichu, bez pytania.
Depresja może dotknąć każdego, niejednokrotnie dzieci umieszczone w pieczy zastępczej. Doświadczenia z domu rodzinnego odciskają na nich piętno. Silnymi czynnikami mogącymi mieć wpływ na pojawienie się depresji wśród nich są zaniedbania, znęcanie, przemoc domowa, czy wykorzystywanie seksualne. Dzieci umieszczane w pieczy zastępczej mają silne poczucie straty, zagrożenia, braku stabilizacji i wyobcowania.
Niejedna osoba dorosła pod naciskiem takich przeżyć nie byłaby w stanie funkcjonować bez przeszkód, a co dopiero dzieci, które liczą na opiekę i wsparcie najbliższych, a doświadczają z ich strony jedynie bólu, bólu fizycznego i psychicznego.
Niestety dodatkowo zdarza się, iż dzieci te już po umieszczeniu w pieczy są piętnowane w najbliższym środowisku, w sąsiedztwie, czy w szkole. Traktowane jako „te gorsze”, takie którym „czegoś” brak.
Osoby pracujące z rodzinami zastępczymi i dziećmi przebywającymi w pieczy często słyszą od podopiecznych historie łamiące serce.
Takie przeżycia są idealną pożywką dla łaknącej rozpaczy depresji. Wszechobecna, obezwładniająca niemoc nie mija, a jedynie się pogłębia. Dzieciom coraz trudniej funkcjonować , a każdy dzień staje się walką o przetrwanie. W dniach słabości dochodzi do samookaleczeń, czy prób samobójczych. Używki w pewnym momencie zdają się dzieciom być dobrym pomysłem, ucieczką od problemów, a jedynie dają fałszywy obraz „radości”.
Dzieci często nie mówią o swoich problemach, zwykle nie rozumieją co się z nimi dzieje, a dorośli nie zawsze potrafią dostrzec sygnały sugerujące depresję. Osoba w depresji zakłada tak zwaną maskę, udaje kogoś kim nie jest, aby przetrwać dzień. Niejednokrotnie usypia czujność osób z najbliższego otoczenia.
Nie bądź zatem obojętny i reaguj, póki jest to możliwe!
Najczęstszymi objawami depresji są:
- brak energii,
- utrata zainteresowań,
- problemy z pamięcią i koncentracją,
- trudności w podejmowaniu decyzji,
- niskie poczucie własnej wartości (krzywy obraz siebie),
- poczucie bezsensu życia i braku perspektyw,
- brak lub utrata umiejętności przeżywania przyjemności,
- społeczne wycofanie,
- nasilenie się lęków,
- dzieci mogą być pobudzone psychoruchowo (wiercenie, trudności w skupieniu na konkretnej czynności, bezwiedne podejmowanie bezcelowych działań)
- u młodszych dzieci mogą występować dolegliwości somatyczne (bóle brzucha, głowy, wymioty, biegunki i inne)[1].
Pomocy możesz szukać w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie w Choszcznie i w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Choszcznie
[1] M. Zabel, „Depresja dzieci i młodzieży”, [w:] „Psychoterapia poznawczo-behawioralna dzieci i młodzieży” Red. A. Kołakowski, Sopot 2021, s. 259-263.
Naturalny etap dorastania, czy depresja nastolatka?
W okresie adolescencji przed młodym człowiekiem stoi wiele zadań rozwojowych, które powinien zrealizować. Względnie uporządkowany świat dziecka zaczyna się rozpadać, wyłania się zaś chaotyczny świat nastolatka, a wraz z nim potrzeba zadania sobie wielu ważnych pytań: „Kim jestem?”, „Jak ma wyglądać moje życie?”, „Jakie wartości uznaję jako własne?”. W rodzinach często wybuchają konflikty m.in. o naukę, o eksperymenty z wyglądem oraz zachowaniem, o większą swobodę w regułach dotyczących kontaktów ze światem zewnętrznym. Z perspektywy rozwoju nastolatka i jego zdolności do separacji od rodziny w przyszłości, a co za tym idzie, podjęcia odpowiedzialności za własne życie są one niezwykle ważne. Zmiany, które zachodzą w tym okresie, ze względu na ich mnogość i intensywność, mogą często niepokoić i sprawiać wrażenie rozwijających się zaburzeń psychicznych. Z drugiej strony zaś nasilające się objawy zakłóceń zdrowia psychicznego mogą być bagatelizowane i wpisywane w obraz nastoletniego buntu.
Nastolatki dysponują mniej racjonalną wersją dorosłego mózgu, która odznacza się większą skłonnością do ryzyka i relatywnie słabą zdolnością do podejmowania rozsądnych decyzji. Funkcjonują też zgodnie z innym rytmem dobowym niż dzieci i dorośli, który przesuwa się znacznie do przodu. W rezultacie szesnastolatek nie będzie miał zwykle ochoty na sen o dwudziestej pierwszej, ponieważ o tej porze jego mózg znajduje się w stanie pełnego rozbudzenia. Nie powinno zatem dziwić, że w konsekwencji tego przesunięcia poranne wstawanie jest trudnym zadaniem dla dorastającego człowieka, a o siódmej rano jego nastrój, zdolność do efektywnego myślenia oraz wdzięk mogą być dalekie od oczekiwań dorosłych.
Za typowe dla tego okresu należy też uznać częste zmiany zdania, zaczepki słowne, labilność emocjonalną, sprzeciw wobec dorosłych i ich sposobów spostrzegania rzeczywistości, lęk przed oceną, wątpliwości co do własnej atrakcyjności, czy tendencję do katastrofizowania.
Co zatem powinno zwracać uwagę otoczenia i sugeruje potrzebę sięgnięcia po pomoc specjalisty?
W przypadku młodej osoby epizod depresyjny diagnozuje się, jeśli następuje zmiana w całym jej funkcjonowaniu i przez co najmniej dwa tygodnie utrzymują się smutek, rozdrażnienie, utrata zainteresowań, niemożność przeżywania przyjemności. By kryteria diagnostyczne zostały spełnione objawy muszą znacząco odróżniać się od dotychczasowego trybu funkcjonowania nastolatka i powodować wyraźne obniżenie jakości życia. Inne objawy uważane za potencjalny przejaw zaburzeń depresyjnych to utrata apetytu, trudności z zasypianiem lub wybudzanie się, obniżony poziom energii, niska samoocena, słaba koncentracja uwagi, wycofanie społeczne oraz uczucie beznadziei, a w skrajnych przypadkach myśli i tendencje samobójcze.
Funkcjonowanie nastolatka warto obserwować zatem bardziej pod kątem ilościowym niż jakościowym. Jak długo trwają problemy i jak bardzo są nasilone? Czy pojawiają się w jakimś kontekście, czy obejmują już funkcjonowanie we wszystkich środowiskach (domowym, szkolnym, rówieśniczym)? Czy możemy już mówić o przewlekłości negatywnego nastroju, czy występują tzw. dobre dni? Wszelkie wątpliwości w tym zakresie pomagają rozwiewać specjaliści z zakresu zdrowia psychicznego: psychiatrzy, psycholodzy i psychoterapeuci.
